Simons papa is altijd drukdrukdruk voor zijn werk. Vroeger kwam hij ook al altijd heel erg laat thuis; dikwijls lag Simon dan al in bed. Of, nog erger, zijn papa moest dagen- of soms wel wekenlang naar één of ander buitenland voor zijn  werk. Dan bracht hij wel cadeautjes mee, maar zo’n cadeautje is toch nooit zo leuk als een partijtje voetval in de tuin of samen naar een film gaan kijken of zo. Nu Simon in het ziekenhuis ligt, mist hij z’n papa nog meer. Die komt wel zoveel mogelijk langs, maar meestal is het eigenlijke bezoekuur dan al afgelopen en dan vinden de verpleegsters het niet zo leuk dat hij al te lang blijft. Bovendien is Simon ’s avonds heel erg moe en – ook al doet hij zo zijn best om wakker te blijven – dan valt hij in slaap terwijl z’n paps naast hem zit.