Zijn mama, vindt Simon, is de liefste mama van de hele wereld. Alleen moet ze heel vaak huilen de laatste maanden. Niet als ze bij Simon is, neen, dan huilt ze niet, maar Simon ziet wel aan haar ogen dat zijn mama veel heeft geweend net voor ze bij hem de kamer binnenkomt. Hij weet zelfs waarom: zijn  mama denkt dat het haar schuld is dat Simon zo ziek is. Maar dat is natuurlijk niet zo: dat zijn zo van die dingen die nu eenmaal gebeuren en als je pech hebt, dan gebeuren ze met jou. Zijn mama went ook omdat ze schrik heeft dat Simon misschien nooit meer gezond wordt. En natuurlijk ook een beetje omdat papa zoveel weg is. Ik sta er helemaal alleen voor, zegt ze dan. Maar dan zegt Simon dat hij er toch is voor haar, en Odil. En dan moet ze altijd wel even glimlachen.